No me puedo creer que desde el final de agosto no me haya sentado a escribir, y que lo último que aparezca cuando entro sea que estaba peleándome con el ordenador para abrir Timruk, que resultó ser una mierda. Pero, en realidad, tampoco me sorprende. Los diez primeros días de septiembre fueron una absoluta y bonita locura (y tengo mi segundo diario para recordarme lo bien que los viví), aunque tenía mucho miedo, muchas inseguridades, muchas preguntas.
No es que ahora no las tenga, pero afortunadamente varias de ellas se han despejado. Venegas no me va a escribir el prólogo, el libro no está acabado (but soon, be Khoda, soon), llevo cincuenta y dos días en Irán y he acabado el primer term de mi escuela. Que he aprobado con flying colours, y estoy muy orgullosa de mí misma y de lo que he trabajado.
Y ahora tengo a Rumbo, Escota y Eco, a Iegor y a Nur, cosa que me hace muy feliz porque, no importa dónde llegue, pero me hace feliz. Y he descubierto SIX, y gracias señor Doctor.
Llevo cincuenta y dos días en Irán, y he cumplido varios de mis sueños. He estado en Persépolis, en Naqsh-e Rustam y en Pasargada. He subido a las Torres del Silencio de Yazd y he visto con mis propios ojos uno de los Fuegos Eternos. Lloré cuando estuve delante, lloré de emoción cuando lo vi, porque fue la confirmación (si es que necesitaba alguna), de que realmente estaba allí. Casi lloro cuando vi la que pensamos que es la tumba de Ciro II, casi lloro delante de la Puerta de las Naciones y cuando encontré al pájaro Huma.
Estaba empezando a sentirme un poco triste porque, para qué esconderlo, Tehran no me gusta nada y no había tenido más que la oportunidad de ir a Kashan (y aquello salió como salió). Sentía cierta presión de tener que visitar y explorar un país al que no he venido de vacaciones, y me daba pena no haber ido "todavía" a los sitios más icónicos. Pero, por fin, lo conseguí. Y ha sido un antes y un después en mi vida. En Facebook escribí que había sido uno de los días más importantes de mi vida, y no mentía. He visto esos sitios en millones de fotos, no me he cansado de hablar de ellos en las Plumas... pero ahora los he caminado, los he vivido, con su sol abrasador y sus nubes perdonadoras. Y, además, pudiendo comunicarme. Mi persa no es excelente, pero la mejor ha sido tal que ya estoy contenta, a mitad del camino, de todo lo que he vivido.
Quiero pensar que me merecía esto. Que visitar estos sitios ha sido una recompensa por la que he trabajado. Así que gracias, abuelo. Porque estabas conmigo a cada paso. Cómo me hubiera encantado que explorásemos estos lugares sagrados juntos. Cómo quisiera que estuvieras aquí, esperando a que volviese a España, para poder contarte todo lo que he vivido en este país de locos. Pero tengo que acostumbrarme a estar bedoone to.
Esta última semana ha sido el viaje que quería, el que siempre había soñado. Y he contado con la mejor compañía, la del señor Raúl Doctor, experto en filetes cortados en forma de trucha y en perros que se hacen toro. Lo hemos pasado increíblemente bien, nos hemos reído, nos hemos cagado en la puta, nos hemos vuelto a reír. Pero no me regañes.
Este último mes y medio ha estado lleno de muchas cosas, de ragazzas italianas que ahora dicen que yo también me he italianizado porque non ho capito un cazzo. Las voy a echar mucho de menos, la verdad. Pero nos veremos en Roma, ya estamos planeando el encuentro persiano. Yo de aquí me marcho sabiendo persa, francés e italiano, porque total, ya a qué vinimos. A poner sandías dentro de las fuentes para que Papalote se ría de mí.
No me gusta Tehran, pero me gustó que Yasmin estuviese conmigo para descubrirme algunas de sus caras más bonitas. Y me gusta despertarme y ver la punta del Alam Kuh, la cima de Tochal, delante de mi ventana. Y aunque no pude evitar llorar por la presión, me han gustado las ocasiones que he podido compartir con Ali Ghoorchian y su entrenamiento para convertirme en algo que remotamente se parezca al horseback archer.
Quería escribir en este No'j que he pisado Persépolis, Pasargada, Naqsh-e Rustam y Yazd. Quería recordarlo por siempre, por escrito, de corazón, de pensamiento. Quería, quiero, revivir esta experiencia cada vez que cierre los ojos.
Gracias, vida, porque puedes ser maravillosa.
Dust daram zendegui ro.
خورشید و نورو ابرای دورو
هر چی که رو زمین و آسمونه
بهم انگیزه میده
رها کن دیروزو زندگی کن امروزو
هر روز یه زندگیِ دوباره ست یه شروعِ جدیده
دوست دارم زندگی رو، دوست دارم زندگی رو
خوب یا بد ، اگه آسون یا سخت، نا امید نمیشم
چون دوس دارم زندگی رو، دوس دارم زندگی رو
Cosas que tienen que ver, voy por la mitad de Escuadrón, tengo la mesa llena de regalos y ya no sé cuántas anar he comprado. Hoy vamos a comer en Hestooran y ya me está dando hambre.
Cosas que tienen que ver, a ver si ahora que ya he hecho trampa para meterme en el No'j escribo más seguido. ¿Mes y medio de ausencia? ¡No puede ser! ¡Que saquen la sandía de la fuente!
Cosas que tienen que ver, a ver si ahora que ya he hecho trampa para meterme en el No'j escribo más seguido. ¿Mes y medio de ausencia? ¡No puede ser! ¡Que saquen la sandía de la fuente!
No hay comentarios:
Publicar un comentario